De opstart

Op zondag 18 september vertrok ik in een volgeladen auto met mijn ouders richting Polen. Mijn mama had voorgesteld om met de wagen naar Polen te gaan en er zo eerst nog een reis van te maken, alvorens ik mijn studies in Krakau zou aanvatten. Het voordeel aan zo’n reis met de auto was natuurlijk dat ik veel meer bagage kon meenemen dan wanneer ik met het vliegtuig zou reizen. Ondanks het gemak van veel bagage te kunnen meenemen was het toch met grote onzekerheid dat ik de reis aanvatte. Het oorspronkelijke plan was immers geweest om aan de Jagiellonenuniversiteit in Krakau Europese Studies met specialiteit in Holocaust en totalitarisme te gaan studeren, een hele mond vol, inderdaad. Het probleem dat zich vormde met deze richting was namelijk het volgende: twee dagen voor vertrek naar Polen, op 16 september dus, kreeg ik te horen dat deze richting dit academiejaar niet zou doorgaan. Jawel, in Polen is het namelijk zo dat er voor iedere richting een maximum- en minimumlimiet van studenten bestaat. Omdat zo’n richting met Holocaust uiteraard niet zo populair is werd de minimumlimiet niet behaald en dus gaat de richting niet door. Allemaal goed en wel, maar dat is niet meteen heugelijk nieuws wanneer je op het punt staat te vertrekken en plots geen idee hebt wat aan te vangen, want vele andere richtingen die me interesseerden waren op dat moment al volzet, die richtingen hadden de maximumlimiet bereikt en hierdoor kon ik me voor die richtingen ook niet meer inschrijven. Ik was wel nog ingeschreven voor een tweede richting, namelijk interculturele relaties, maar een telefoontje naar de faculteit leerde dat het nog niet 100% zeker was dat deze richting zou doorgaan. Vandaar de nodige onzekerheid toen de reis naar Polen begon.

De reis met mijn ouders was een aangename afsluiter van een drie maand durende zomervakantie. Na Duitsland doorkruist te hebben kwamen we op zondagavond al aan in Warmątowice, waar we zowaar overnachtten in een kasteel!

Na de welverdiende rust in het kasteel bezochten we de houten kerken van Jawor en Świdnica om daarna door te rijden richting Polanice-Zdrój, gelegen in een beboste, rotsachtige streek met vele kuuroorden. Daar verbleven we enkele dagen en deden er uitstappen in de omgeving. Zo bezochten we Kłodzko, waar onderaardse gangen en het fort de belangrijkste bezienswaardigheden zijn; Paczków, een middeleeuws ommuurd stadje; Czermna met zijn lugubere schedelkapel en het natuurgebied van de Tafelbergen met zijn vele rotsformaties.

Na deze ontspannende dagen werd het tijd om naar Krakau af te zakken, waar ik mijn spullen naar mijn nieuwe kamer voor het komende academiejaar zou verhuizen. Daar aangekomen bleek er echter een en ander niet pluis. Ik had een andere kamer toegewezen gekregen dan degene die eerst voorzien was en er stonden nogal vreemde dingen in het contract. Zo mocht werd het water afgesloten tussen tien uur ’s avonds en zeven uur ’s ochtends, was er nachtslot van elf uur tot zes uur, mocht er geen was gedaan worden na acht uur ’s avonds, stonden er geldboetes op het niet netjes poetsen etc. Bovendien was de kamer ver weg van mijn nieuwe faculteit. (Ik had intussen al de zekerheid dat de richting interculturele relaties zou doorgaan.) Ik weigerde zo’n contract te tekenen en zou dan maar iets anders zoeken. Zoiets was uiteraard niet evident om een week voor de start van het academiejaar in een onbekende stad op zoek te gaan naar een nieuwe kamer. Dankzij de hulp van Ania (mijn vriendin) kon ik vrij snel een nieuwe kamer vinden in een appartement. De kamer was op dat moment wel nog niet klaar, want het ganse appartement werd gerenoveerd en toen ik er met mijn ouders langsging was het dan ook een grote bouwwerf. De man beloofde dat binnen een week alles in orde zou zijn, dus verbleef ik een week op het kot van een vriend. Na die week mocht ik mijn sleutels gaan ophalen en de ganse bouwwerf was verworden tot een splinternieuw vijfkamerappartement waarvan ik er nu een betrek op het achtste verdiep van een woonblok.

Toen we in Krakau waren maakten mijn ouders en ik nog van de gelegenheid gebruik om de zoutmijn van Wieliczka te gaan bezoeken en daags na die uitstap werd het dan tijd om op zaterdag 24 september afscheid te nemen.

Na de ontspannende reis werd het tijd om met het papierwerk bij de verschillende stads- en provinciediensten te beginnen, naar goede oude gewoonte lukt zoiets nooit direct en daardoor sleept deze officiële papiermolen nog steeds aan.

Vandaag, 3 oktober, was het dan uiteindelijk de eerste lesdag. Nu ja, veel les werd er vandaag nog niet gegeven, enkel een infosessie in de namiddag, maar vanaf morgen zal ik er invliegen met een volledige dag les, en ik moet zeggen dat ik er zin in heb!