Dubbele minderheid en potentiële terrorist

Begin deze week probeerde de zomer met een bescheiden poging terug te komen, maar uiteindelijk heeft hij nu toch definitief plaats geruimd voor de herfst. Heel erg koud is het nog niet, maar een stevige wind en aanhoudende regen maakt wel duidelijk dat het wel degelijk herfst geworden is. Dit wil natuurlijk ook zeggen dat ik hier reeds enkele weken verblijf en dat niet meer alles nieuw is voor mij.

Na drie lesweken kan ik me een beeld vormen van wat me de komende twee academiejaren zoal te wachten staat en het belooft best boeiend te worden. De combinatie van interessante vakken met een aangename en behulpzame klasgroep geeft me een goed gevoel bij deze studies. Het kan wel een zekere opgave worden om mijn mannetje te staan in deze klas, aangezien ik de enige jongen ben in mijn richting. Als man in de minderheid zijn in een klas ben ik echter al vier jaar gewoon. Dit omdat de groep in Leuven ook slechts drie jongens telde op een totaal van twaalf studenten. Dit jaar is het één op twaalf wat percentueel een groot verschil maakt in vergelijking met vorig jaar, maar in de praktijk maakt dit eigenlijk niet veel uit. Het zou wel aangenaam geweest zijn wanneer de groep nog een jongen gekend had, omdat er in de interactieve lessen soms veel focus gelegd wordt op modezaken waar ik weinig van af weet. Ik noem het interactieve lessen omdat me momenteel een betere Nederlandstalige omschrijving van dit soort vakken ontbreekt. Het is hier namelijk zo dat ik dit semester drie soorten lessen heb: hoorcolleges, interactieve lessen en taallessen. Bij ieder college hoort een aansluitende interactieve les. In het Pools wordt dit soort lessen ćwiczenie genoemd, wat oefening betekent. Toch verkies ik hier de term interactieve les, omdat het begrip oefeningen mijn inziens nogal vaag overkomt. Je zou het ook practica kunnen noemen, maar die term hoort meer thuis in de wetenschappelijke richtingen dan in de humane studies. Over de juiste omschrijving van dit soort lessen zou ik nog eindeloos kunnen verder palaveren en daarom zal ik gewoon vertellen wat er in dat soort lessen gedaan wordt. De bedoeling van dat soort lessen is dat de studenten actief betrokken zijn in het ganse lesgebeuren. Daar waar de prof in het hoorcollege zijn leerstof overbrengt aan de studenten is het hier de bedoeling dat de student zelf actief meedenkt en zijn eigen bedenkingen luidop in de klas formuleert waardoor er dan een discussie ontstaat met de medestudenten en de lesgever in kwestie. Van de studenten wordt ook geregeld verwacht dat ze in dit soort lessen presentaties geven over met de les verwante onderwerpen. Dit soort lessen is heel interessant, maar ze vergen eveneens een grote inspanning van mij, omdat ik niet gewoon ben om voortdurend mijn opinie met de ganse groep te delen en hier dan een discussie rond op te bouwen. In vergelijking met mijn studies in Leuven heb ik zoiets nooit eerder moeten doen. Uiteraard werd er in de afgelopen jaren ook een zekere inbreng verwacht en medewerking tijdens de lessen was altijd graag gezien. De ruimte tot dialoog en discussie tijdens de lessen was er echter in zekere mate beperkt. Omdat zo’n discussie hier soms opgang moet gebracht worden of weer aangezwengeld dient te worden kiest de lesgever er vaak een student uit die dan het debat dient te starten of die zijn mening moet geven op een van de thema’s die behandeld worden. Als enige jongen en dan ook nog eens als buitenlander wordt ik er geregeld uitgepikt om mijn kijk op bepaalde zaken weer te geven, en ik moet toegeven dat dit er wel voor zorgt dat je constant aandachtig blijft.

Zo’n ander fijnigheidje dat je als buitenlandse student overal in orde moet brengen is papierwerk, afhankelijk van de stad en het land waar je verblijft is dat veel of weinig. Ik heb de indruk dat het hier eerder veel papierwerk is, maar alles komt zo stilaan in orde, en tijdens mijn Erasmus twee jaar geleden heb ik al de nodige ervaring opgedaan om te weten wat er zoal precies dient te gebeuren. Dit jaar kwam er echter plotseling een nieuwigheid om de hoek loeren. Plots kreeg ik op mijn Poolse telefoon een bericht van de operator dat ik mijn nummer moet registreren in verband met antiterrorisme maatregelen. Als ik mijn telefoonnummer binnen een termijn van twee maanden niet zou registreren zou men zich genoodzaakt zien mijn nummer te blokkeren. Zo’n registratie houdt op zich niet veel in, dus ben ik maar snel met mijn telefoon naar een verkooppunt van die operator gegaan met de boodschap dat ik mijn nummer wil registreren. Daar werden een heleboel gegevens gevraagd en omdat ik geen Poolse identiteitskaart heb, nog een tijdelijke verblijfsvergunning (die is nog in de maak) moest ik mijn paspoort kunnen voorleggen. En net hier knelt het schoentje. Niet voor mij, maar waarschijnlijk wel voor anderen en ook omdat dit gewoon niet klopt. Als inwoner van de EU, en bij uitbreiding van de Europese Economische Ruimte, kan je naar Polen reizen zonder dat je daarvoor je paspoort nodig hebt, een gewone identiteitskaart volstaat. Dan is het helemaal onlogisch dat de Poolse staat een registratie van gsm-nummers doorvoert, maar dat je niet in staat bent je nummer te registreren op basis van een Europese identiteitskaart. Ik heb een internationaal paspoort en heb dat hier bij mij, maar er wordt nergens geëist of verwacht dat je als inwoner van de EU je paspoort bij je hebt in Polen, dus is het ook niet logisch dat men bij de registratie geen ruimte heeft gelaten voor Europese identiteitskaarten. Of men dit nu gewoon over het hoofd gezien heeft of hier een bewuste strategie achter zit weet ik niet, maar het getuigt wel van weinig professionaliteit. Bovendien heb ik mijn bedenkingen of de registratie van telefoonnummers potentiële terroristen enigszins zou tegenhouden aangezien er vandaag tientallen applicaties bestaan die er voor zorgen dat mensen versleutelde berichten naar elkaar kunnen sturen. Met de registratie van een Pools nummer heb ik me er mee akkoord moeten verklaren dat de Poolse politie ten allen tijde mijn verstuurde berichten kan nalezen, mijn dataverkeer kan nagaan en mijn telefoongesprekken mag afluisteren. In mijn ogen een maatregel die er eerder op gericht is om de bevolking gerust te stellen dat men de strijd tegen terrorisme serieus neemt, dan een maatregel die daadwerkelijk terroristen afschrikt om een aanslag te plegen, maar wie ben ik om hierover te oordelen…